Ze maken ze niet meer zoals David Lynch

Dit artikel onderzoekt de blijvende erfenis van David Lynch, een filmmaker wiens unieke stijl een onuitwisbaar stempel heeft achtergelaten op de cinema. Het begint met het benadrukken van een cruciale scène uit de Twin Peaks -piloot, met het vermogen van Lynch om de alledaagse realiteit met verontrustende onderstromen te plaatsen. Deze "Lynchiaanse" kwaliteit - een mix van het gewone en de surrealistische, het geruststellende en de verontrustende - is de kern van zijn artistieke visie.

Het artikel betoogt dat "Lynchiaanse" eenvoudige stilistische descriptoren overstijgt, zoals "Spielbergian" of "Scorsese-achtig", in plaats daarvan een breder gevoel van onbehagen en droomachtige desoriëntatie omvat. Het is een gevoel, een stemming, die zijn werk doordringt, van de nachtmerrieachtige geg tot de aangrijpende de olifantenman . Het stuk vertelt over een persoonlijke anekdote over de blijvende aantrekkingskracht van Lynch's films in generaties en noteert de gedeelde ervaring van de familie met Twin Peaks .

De discussie verschuift vervolgens naar Twin Peaks: The Return , die Lynch's uitdagendheid van conventionele Hollywood -verwachtingen benadrukt. Zijn onconventionele benadering staat in contrast met de meer commercieel gedreven duin , een film die, ondanks de productieproblemen, nog steeds de onmiskenbare stempel van de onderscheidende stijl van Lynch draagt. Het artikel vermeldt het boek Een meesterwerk in wanorde , dat dieper duikt in de uitdagingen waarmee het maken van duin wordt geconfronteerd.

Het artikel raakt ook de schoonheid binnen Lynch's vaak verontrustende beelden, geïllustreerd door Blue Velvet 's juxtapositie van idyllische americana met een donkere onderbuik. Het benadrukt de unieke mix van surrealisme en gegronde realiteit, onder verwijzing naar de documentaire die de relatie van Lynch met de tovenaar van Oz onderzoekt als een voorbeeld van de diverse invloeden die zijn werk vormgeven.

Er is een peiling inbegrepen, die lezers uitnodigt om hun favoriete David Lynch -film te delen. Het artikel reflecteert vervolgens op de invloed van Lynch op de volgende generaties filmmakers en merkte op hoe hij overstapte van beïnvloed door anderen om zelf een invloed te worden. De term "Lynchian" wordt opnieuw bezocht en benadrukt de blijvende relevantie en de onwaarschijnlijkheid van een andere filmmaker die zijn unieke stijl repliceert.

Het artikel wordt afgesloten met het onderzoeken van de "Lynchiaanse" aspecten in hedendaagse films zoals Ik zag de tv -gloed , de ​​kreeft , de ​​vuurtoren , midsommar , het volgt , onder het Silver Lake , Saltburn , Donnie Darko , Liefde ligt bloedend , en zelfs de vroege werken van Denis Villeneuve. Het benadrukt de impact van Lynch als een belangrijke figuur in de filmgeschiedenis en laat een erfenis achter die vandaag filmmakers blijft inspireren en uitdagen.